pesta

skąd się biorą dziurki w policzkach?

czemu liście drzew zmieniają kolor? i czemu te kolory są różne?

jak to możliwe, że kosmos powiększa się jak ciasto drożdżowe z rodzynkami?

czemu głusi płaczą i śmieją się tak jak ci, którzy słyszą?

skąd moje koty nauczyły się miauczeć?

czy nauczymy się kiedyś latać?

co dzieje się ze ślimakiem, któremu zdepczę skorupkę?

czemu potrafię zjeść surową rybę w sushi?

po ilu kawach się umiera?

kiedy wiadomo, że ten ktoś, to właśnie TEN KTOŚ?

"Niedziela jest dla starych i zmęczonych, niedziela jest dla małżeństw, niedziela jest dla szczęśliwie zakochanych (...). W tym rozległym dniu tyle jest miejsca na miłość, na odpoczynek, co na cierpienie, na celebrowanie cierpienie. Nigdy nie kochałam ciebie bardziej niż w niedzielę. Tylko w niedzielę potrafię cię tak nienawidzić". (Anka Kowalska "Pestka")

Jeśli jest jakiś dzień, w którym czuję się do dupy, to takim dniem zwykle jest niedziela.

W niedzielę wstaję wczesnie, oglądam powtórkę serialu na tvp2, pije trzecią kawę, sprawdzam pocztę, włączam pralkę.

W niedzielę nakładam odżywkę na włosy i chodzę w turbanie.

W niedzielę rano obiecuję sobie, że przeżyję dzień wyjątkowo i wykorzystam czas na maksa.

W niedzielę wieczorem stwierdzam, że znowu nic ne zrobiłam.

W niedzielę chodzę czasem na cmentarz. Rzadko, bo mi potem smutno.

W niedzielę bardziej niż kiedykolwiek czuję, że czas ucieka.

W niedzielę żałuję czasem, że kilka lat temu istniały środki antykoncepcyjne. Przynajmniej byłabym matką. Nie z rozsądku, z przypadku.

W niedzielę chciałabym nie musieć korzystać z samochodu i do kawy wlewać bailey's.

plączę się

bo Ty nie wiesz czego chcesz - mówi ktoś

bo ja nie wiem czego chcę - powtarzam.

jestem sama. czasem jestem samotna.

jestem niezależna. czasem lubię kiedy ktoś mówi do mnie "Mała" i przytula gdzieś do piersi.

plączę się w tych osobach, które we mnie mieszkają, plączę się w korytarzach swoich zachowań, mojej zmienności, tego jaka jestem i jaka nie-jestem, zaplątałam się w tym, co lubię a do czego się przyzwyczaiłam i zupełnie pogubiłam się w tym co chcę. największą zagadką jestem dla siebie i nie wiem jak mam się rozwiązać.

a wszystko uświadomiłam sobie wczoraj. o,glądałam zdjęcia ze ślubu mojej "Wielkiej-Platonicznej-Miłości". Patrzyłam jak obejmuje swoimi wielkimi dłońmi koszykarza swoją żonę. I jakoś smutno mi się zrobiło.

Później pomyślałam sobie, że widocznie za mało mam zmartwień. I za dużo czasu na myślenie o tym, jaka to ja jestem skomplikowana. Czas się za siebie wziąć czy co, dzieci rodzić, zająć się wolontariatem, znależć sobie ze dwa kursy popołudniowe albo wyciąć kawałek mózgu.

Po czym otworzyłam wino i włączyłam jakiś film.

nie lubię kiedy ktoś przeze mnie się smuci.

jeszcze bardziej nie lubię, kiedy ktoś przeze mnie płacze.

czasem nie wiem co powiedzieć i milczę.

kątem oka obserwuję wielką czarną muchę - ogrzewa się w słońcu przez szybę